“Ogie! Titan! Ayaw pagluwas kay nangalasdose! Badi makasagi sin tawo na diri naiimod!” yan ang mahigpit na kabilin-bilinan ng aming mga kamag anak ng unang beses kaming makatungtong sa probinsya namin sa isang bario ng Sorsogon.
Grade one pa lang ako nun at si kuya naman ay nasa grade three na... Taga Bicol ang papa ko habang ang mama ko naman ay tubong
Hindi pa maayos ang mga daanan noon papuntang Bicol kaya umabot ng labing anim na oras ang byahe namin sa bus mula Maynila hanggang Bicol. Dapit hapon nung umalis kami sa
Abala noon ang aming mga kamag anak sa pag estima sa amin. Palibhasa sa aming pamilya kami lang ang medyo nakakaluwag noong panahon na yun dahil sa pag abroad ni papa kaya asikasong asikaso kami.
Maganda ang probinsya namin, sariwang hangin, malawak at madaming puno't halaman... kaya naman, kahit pinagbabawalan e na enganyo kaming mag kapatid na mamasyal sa paligid ng aming malawak na bakuran.
Sinamantala namin ang pagiging abala ng lahat at tumalilis kami papuntang bayabasan namin... malapit na kami sa pinakagitna ng bayabasan ng nakasalubong namin ang aming tiyuhin. Agad nya kaming sinama pabalik sa bahay. Nag tingin lang pala sya ng buko na pwede nyang kunin para maihanda daw sa amin.
“Eh tito, bakit hindi nyo pa kunin ngayon tamang tama kakaiin tayo ng tanghalian... masarap
“Hindi pwede ngayon, mamaya na... mga bandang alas tres kasi nangalasdose na eh.” sagot naman ng aming tito gomer.
Bigla kong naalala yung bilin sa amin ng mga kamag anak namin kanina noong pinagbabawalan kaming lumabas...
“Ano ba meron kung alas dose? Bakit hindi kami pwedeng mamasyal?” Usisa ko naman...
“Alam nyo, ang alsa dose ng tanghali ang oras na naglalabasan ang mga taong hindi nyo nakikita. Kaya kung mapapansin nyo, halos walang laman ang kalsada dito sa mga oras na iyon dahil takot silang makasagi ng mga nuno sa punso. Pag nasagi mo kasi sila hindi mo alam kung anong mangyayari sa iyo...” Paliwanag ng aming tiyuhin.
Nakabalik na kami sa bahay at tuloy na ngang kumain ng tanghalian. Pagdating ng hapon ay muli naming pinag usapan ni kuya ang tungkol sa paliwanag ng aming tyuhin pero hindi pa rin kaming kumbinsidong totoo nga ang nuno sa punso. Parehas kaming naniniwalang gawa gawa lang nila ito para di kami lumbas ng bahay tuwing alas dose ng tanghali dahil sobrang init nga naman para mag laro. Oras din ito ng pahinga ng matatanda kaya walang may gustong magbantay sa amin kung lalabas kami sa pagitan ng oras na iyon...
Kinabukasan ay malaya kaming nakapag laro at namitas ng mga bayabas noong umaga... pero ng malapit na ulit ang alas dose ng tanghali ay muli na naman kaming pina uwi at pinagbawalang lumabas.
Kahit masama sa loob namin ay agad din naman kaming sumunod sa mga matatanda... yun nga lang tuloy pa rin kami sa pag lalaro. Gamit ang mga tirador ng lolo ay nilibang namin ang mga sarili sa pag asinta sa mga malalapad na dahon sa labas ng aming bakuran habang kaming dalawa ay naka pwesto sa aming tarankahan.
Tirador dito... tirador doon... tuwang tuwa kaming nagpaulan ng bato sa labasan noong mga oras na iyon.
Makalipas ang ilang saglit, biglang nanghina ang aking kapatid. Halos mawalan na sya ng malay sa sobrang panghihina nya. Agad kong tinawag ang aking mama at pinasok namin sya sa kwarto. Ang bilis ng mga pangyayari... bigla na lang syang dinapuan ng mataas na lagnat.Nakaka takot ang init ng katawan ni kuya noon, pakiramdam ko e ilang minuto pa ang lumipas ay di na sya mag tatagal.
Matapos ang mga sampung minuto ay nasaksihan ko ang pagbabago ng hitsura sa mukha ng aking kuya. Ang makinis nyang mukhang ay nag mistulang ginulpi at kinaskas sa magaspang na semento. Ang nakakapagtaka lang ay wala namang gumagalaw sa mukha ng aking kapatid.
Agad na nagpatawag ng albularyo ang aking lola... patakbong sinundo ng aking tito si tata Inge, ang pinakamalapit na albularyo sa aming bahay. Medyo mga ilang minutong lakaran din ang layo nito pero sa pagkakataon na ito ay parang sya lang talaga ang pag asa namin para magamot ang aking kuya.
Nang marinig ni tata Igne ang nangyari kay kuya ay agad itong tinigil ang kanyang ginagawa at kinuha ang kayang mga kagamitan sa panggagamot. Matandang matanda na si tata igne at may kabagalan na rin itong maglakad pero nakikita kung pinipilit nyang magmadali na parang may hinahabol na pagkakataong hindi pwedeng ipagpaliban...
Pag dating sa bahay ay agad nyang tiningnan ang aking kapatid na noon ay punong puno na ng sugat at dugo sa kanyang mukha.
“Na nuno ito!” sabi ni tata igne...
Sobrang taka ko pa rin kung paano nangyari ang lahat na iyon... “totoo nga kaya ang nuno sa punso?” tanong ko sa aking sarili.
Humingi si tata igne ng pinggan kay lola at binigyan naman nya ito ng kulay puti at gawa sa bakal na makalumang pinggan. Pinahiran ito ng albularyo ng dala nyang kulay berdeng langis at nagsindi ng gasera. Habang nag uusal sya ng orasyon ay pina ikot ikot nya ang pinggan sa ibabaw ng may sinding gasera. Ang maiitim na usok ng gasera ay unti unting nagiwan ng marka sa pinggan at nag hugis ito ng animo'y maliit na tao... kakaiba ito sa mga tawas na nasaksihan ko na dahil detalyado ang hugis ng maliit na taong ito na naka porma sa pinggan.
“Ano ang ginagawa nyo bago mangyari ito sa kuya mo?” Usisa ng matandang albularyo...
“Nag titirador lang po kami sa labas...” sagot ko naman.
“Alam nyo ba kung ano yung ginawa nyo? May natamaang nuno sa punso ang kuya mo sa mukha at nag iwan ito ng napakalaking sugat sa mukha ng taong hindi nakikita kaya nagalit ang ama nito at pinaramdam sa kuya mo kung ano ang pinagdadaan ng kanyang anak sa ngayon.” paliwanag ni tata Igne.
Agad syang napakuha ng isang manok upang gawing alay sa nuno sa punso. Lumabas si tata Igne at doon isinagawa ang ritwal ng paghingi ng tawad at pag-aalay...
Matapos sambitin ang orasyon ay ginilitan nya ng leeg ang manok at ikinalat ang dugo nito sa lupa kung saan kami nag aasinta ng tirador. Sinunog nya rin ang manok at iniwan sa gitna ng bayabasan. Matapos ang ilang saglit ay kusang lumabas ng kwarto ang aking kapatid na parang wang nangyari. Biglang nawala ang kayang lagnat maging ang mga sugat at dugo sa kanyang mukha. Sinubukan kung hanapin ulit ang manok na iyon pagsapit ng hapon pero wala akong nakita kahit na bakas lang ng alay na iyon.
Hanggang ngayon ay nanatiling palaisipan pa rin sa akin kung ano ba talaga ang nangyari noong araw na iyon... isa itong karanasang nag turo sa akin ng katotohanang may mga nilalang ang Diyos na hindi nakikita ng ating mga mata. Nilalang na tulad natin ay nangangailangan din ng respeto at puwang sa mundong ito.
“Tabi tabi po, mga nuno sa punso...”
Copyright © Untold Pinoy Stories August 12,2009
Got your own ghost experience? Email us at buchichay@gmail.com to share your stories.
0 comments:
Post a Comment